Ons zielige, zieke peutertje…

Toen ik dinsdagmiddag de logerende moppies bij oma ophaalde , trof ik daar een heel zielig ziek peutertje aan..

Zonder glinstertjes in zijn pretoogjes.

Zonder zijn lieve lach.

Arm mannetje.gelukkig konden we ’s middags bij de huisarts terecht die hem meteen een kuurtje voorschreef. Die dokter zorgde ervoor dat het recept diezelfde dag nog werd bezorgd zodat we meteen konden starten. Superservice!

En geloof ’t of niet maar dit mannetje zag ik een uurtje later..

Ik bereidde mezelf voor op de zoveelste baggernacht met een huilend peutertje.

Maar niks… Hij sliep en sliep en sliep.

En wat wás ik gelukkig toen hij vanmorgen zo de trap afkwam..

En zo kon onze speelafspraak van vandaag tóch doorgaan en brachten wij met onze vriendjes én vriendinnetjes door in de speeltuin..

Het was een zálige middag….

De frietjes erna was een supergezellige afsluiting van deze heerlijk, zonnige dag..

Over buikpijn en bakstenen…

5 uur…En daar lag ik vanmorgen weer klaarwakker in mijn bed te piekeren…

Echt. 

Dat hele wereldshizzle gedoe. Ik krijg er buikpijn en nachtmerries van. 

Alle berichten op social media en ’t nieuws. Ik wil t állemaal lezen. 

Maar ook weer niet. Mijn hoofd maakt  overuren.

Hoe graag zou ik mijn kop in t zand willen steken en doen alsof t Verweggistan is. Mensen met kronkels in hun hoofd. 

Die onschuldige mensen vermoorden. 

Ik kan t niet begrijpen.

Maar dat ’t serieus gedoe is is een feit, dat is te merken aan paniekerige aanhoudingen van verdachte personen, die opeens wel heul dichtbij zijn. Voetbalwedstrijden worden afgelast, vliegtuigen aan de grond gezet, brrrr

En dan heb ik t niet eens over de berichten  op fb. Dat “ze” álles in België kapot zullen maken; ziekenhuizen, scholen enz…

Dan heb je me hè? Mijn moppies zitten daar wel hè? En echt, ik kan nu dus echt hélemaal gek worden bij ’t idee al. 

Het liefst wil ik de directeur bellen en vragen of er een beveiliging op alle deuren kan komen. Dat er niémand zomaar naar binnen kan. Maar ja, wie laat je dan wél binnen? Je kunt immers nooit in iemands kop kijken wat ie van plan is. Of t nou een ouder is of niet. 

De gedachte dat hier écht de pleuris uitbreekt…En dan zie ik mezelf met mijn kindjes in hun zwemvestjes op een overvolle boot naar Weetikveelwaar dobberen..

Ik ben oprecht bang. 

Zéker nu ik mama ben. 

Bang voor de toekomst van onze kinderen en onszelf… Ik had me dit zó anders voorgesteld…

Maar lieve lezers:

Ben ik nu écht de enige die al sinds afgelopen vrijdag met een baksteen in mijn buik rondloop ? Hoe ga jij met deze situatie om?

Kun jij ook zomaar uit t niets volledig in paniek raken bij “wat als”-gedachten?

Of kun jij onder deze situaties gewoon nog nuchter blijven en plannen voor de toekomst maken?

( Dank jullie wel voor t luisteren.. Van me afschrijven helpt ook al!)