Zat ik me daar in het weekend nog duchtig te gniffelen om het vrééschlijk grappige blogje van mijn Buuf.
Voor de niet-Limburgers onder ons misschien iétwat lastig om te lezen, maar je begrijpt vást wel uit het verhaal dat ze een ongewenst huisvriendje hadden.
En dat ze ‘ avonds samen met de Buum en hun nerfpistolen in de aanslag zaten.
Ik zag het hélemaal voor me.
Hilárisch gewoon.
Minder hilarisch vond ik de kleine mini-keuteltjes in het keukenkastje vanmorgen.
Gauw klatste ik het kastje weer dicht.
Wat je niet ziet, is er immers niet, tóch?
Haha.
Grapje.
Buuf ving uiteindelijk hun huisvriendje én zijn broertjes/zusjes/neefjes met behulp van pindakaas.
Want met alleen kaas, daar zijn de vlegels te snel voor blijkbaar.
Dus lieve menschen.
Ik ga gauw op zoek naar ons muizenvalletje.
Dat ligt vast ergens in een diep, ver, stoffig hoekje van mijn tuinschuurtje…érgens…
Maar de pindakaas staat alvast paraat!
update: het valletje is onvindbaar. Ik vreesch dat de muizen-vlegels “m hebben gejat.
En dat ze me nu met z’n allen keihard uit zitten te lachen.
Zij, met d’r pot pindakaas..
Maar ik zal ze krijgen, de vlegels!
Wat denken ze wel niet?
In Limburg staat een huis..... 