Dag 4: de maandag…

Op Maandag hadden we een heul rielekst ochtendje. De jongens hadden hun koffertjes ingepakt en waren helemaal klaar om bij oma te gaan logeren. 

Maar van te voren zouden we voor de eerste keer optocht gaan kijken in ut durp van ut belsje schooltje. Ik hád wel al eens gehoord dat er veel snoep werd gegooid, maar dat we bijna uitgelachen werden omdat we zulke ieniemienie tasjes bij ons hadden?!

De meeste kinderen liepen daar rond met van die big shoppers! En ja. Dat was dus echt nodig. NIET. NOR. MAAL! Zóveel snoep….

We wisten niét wat ons overkwam….

Er lag zelf zóveel snoep op de grond, dat ’t niet eens meer opgeraapt werd… Ja echt. Ongelofelijk!

En ja. De optocht was ook echt de moeite waard hoor, een stuk beter dan die twee keer met je ogen knipperen bij ons in ut durp.

Toen de optocht voorbij was en het een beetje begon te druppelen, gingen we gauw richting auto en dus richting oma…

In de auto verzonnen we hoe we oma konden laten verrassen met dat vele snoep en toen poéf! vloog mijn temperatuurmetertje de lucht in en begon t STOP-lampje te knipperen.

FÓK!  was t enige wat ik kon denken.

Sta je daar met je 3 kinderen langs die drukke A73.. 

Van de ANWB moesten we écht uit de auto en achter de vangrail gaan staan. Ik moest die slapende B wakker maken en buiten in de koude wind gaan staan. *Krak* zei mijn moederhartje..

Ik belde mijn moeder om te vragen of ze de jongens alsjeblieft op kon komen halen, me niet beseffende dat je überhaupt niet mag stoppen langs de A73…

Goed. Gelukkig duurde het maar een minuut of 10 toen de gele auto in zicht kwam.  Deze sleepte me over de vluchtstrook naar het meest dichtbijzijnde tankstation. Intussen reed oma ook achter ons aan…

En dat slepen is dus helemáál niét grappig wanneer je rembekrachtiging niet werkt en je dus heuveltje af achter een auto aanrolt. Mèèèn! dóódsangsten heb ik uitgestaan..

Bij het tankstation werden alle logeerspullen én het vele snoep én de jongens in oma’s auto gezet, waarna deze naar huis gingen.

Ik bleef bij mij autooke en de ANWB-er prutste wat aan mijn autooke.

Hij vulde wat water bij, draaide een ontluchtingsschroefje los, zei dat de prut niet bruin maar helder moest zijn… Goed. Kort samengevat: als leek heb ik totaal geen idee wat er mis is met mijn auto. Wat ik wél weet is dat ik op een gegeven moment weer 80 mocht gaan rijden en dat de temperatuur constant bleef. Zo reed ik naar huis, de gele auto achter me aan.

Ik kwam thuis.

Helemaal kapót!

’s Avonds wilde ik éigenlijk nog even op stap naar Weert, (bang dat ik iets zou missen) maar ik deed éven een dutje op de bank…. Om 22.00 werd ik wakker.

Dat dus.

Wat een ***gedoe weer zeg….